İnsanlar doğar, büyür, yaşlanır ve ölür. Bu büyüme sırasında ailesi, akrabaları ve ona yakın olan insanlar tarafından yetiştirilip çeşitli ahlaki değerler edinirler. Bu süreç içinde ise Allah vergisi bazı yetenekleri ortaya çıkar. Kimi zaman bu yeteneklerin farkına varılmaz. Bunda aile fertlerinin, ebeveynlerin hayata bakış açısı ve imkanları çok önemlidir. Pek çok insan vardır ki biraz eğitimle komple bir sanatçı olabilecek kapasitesi varken, hiçbir eğitim alamaz ve bambaşka şeylere yönelir, yönelmek durumunda ve zorunda kalır. Bazen de tam tersi olarak insan tamamen odun olmasına, öküz olmasına ve hatta direkt kütük olmasına rağmen her türlü imkana sahip olup bu imkanları hunharca çarçur edip ya da kullanıp, ittirmelerle bir yerlere gelebilir. Bu normal. Bir banka müdürü, işletmeci, patron, yönetmen, şarkıcı, fotoğrafçı vs.. Bu işlerin bu insanlar tarafından ne kadar hakkı verilerek yapıldığı şöyle dursun, az önce bahsettiğim ‘başka yönde ilerlemek zorunda kalanlar’ yaş ilerledikçe, başka işler yaptıkça ve ayaklarının üzerinde durmaya başladıkça (maddi olarak) insanı hayata bağlayan, haz veren küçük hobiler aramaya başlarlar ve içgüdüsel olarak bazı dallara yönelirler.
Kimi kredi kartına taksit yaptırarak kendine yarı profesyonel bir fotoğraf makinası alır, kimi (bizim yaptığımız gibi) kendince oturur bir şeyler yazar, kimi resim yapar, kimi beste.. Benim görüşüm insanın yaşayabilmesi için gerekli olan şartları yerine getireceği, maddi güç kazanacağı bir iş yapması ve o işinde tam anlamıyla bilgi sahibi olmasıdır. Ama bu ”Her şeyden biraz bileceğime, bir şeyi çok iyi bilirim daha iyi” anlamına gelmemelidir. Zaten insanın doğası gereği bu mümkün değildir, çünkü bi’ insan ömür boyu aynı şeyin üzerinde yoğunlaşıp kalamaz. Kendini böyle faşist bir şekilde kalıplaştıran, önüne duvarlar çeken ve yeniliğe/yeni şeyler denemeye kapatan insanın ruh sağlığından şüphe ederim. İnsan her alanda aktif olması gereken bir canlıdır. Örneğin hobi ile kendince bir şeyler yapan eleman niye topa tutulur, yerden yere vurulur, eleştirilir hiç anlamam. Facebook’ta 1-2 tane fotoğraf çekip Photographer yazabilir. Bence de hoş değil ama yazsın arkadaş kime ne bundan? Sen söyleyince, kıçını yırtınca ”Ben yanlış bir şey yapıyorum galiba” diye düşünmüyor/düşünmeyecej de bu insanlar. İşin iyice bokunu çıkardılar artık. Öyle ki çevremde de sık sık şahit olduğum bir olay, çevreyi eleştirmekten kendi adına bir şeyler üretememeye başlandı. Bunun altında biraz kıskançlık olduğunu söylesem yanılmış olmam herhalde. Ya da koltuk davası. Henüz dahil olamadığım sinema sektöründen örnek verirsem, yıllarca akademik olarak bunun eğitimini aldıktan sonra sahaya çıktığımda binlerce aynı akademik eğitimi almış rakibim olduğunu biliyorum. Bi’ de bunun üzerine dişçilik ya da muhasebe işi yapan bir kimseyi elinde fotoğraf makinasıyla görürsem; hele ki bir yerde özenip photographer falan diye bir şeyler açtığını.. Elbette sahiplenme ya da şimdi adını bulamadığım garip bir psikolojiyle ”Ulan bir de seninle mi uğraşacağım?!” diye atarlanmaya başlarım. Ta ki ben gerçekten güzel bir şey çıkarana kadar.. Ben güzel bir iş yaptıktan sonra o adamların hobileri zaten benim gözüme batmaz. Niye batsın lan herkes işinde gücünde zaten. Bu kadar tahammülsüzleştiğimize bazen gerçekten inanamıyorum. Doğadan geldik, bunlar hep sonradan edinilen isimler, sıfatlar cartlar curtlar. Bu kadar üzerimize yapıştırmasaydık bence çok iyi de olacaktı çok güzel iyi de olacaktı tağam mı?
Kimi kredi kartına taksit yaptırarak kendine yarı profesyonel bir fotoğraf makinası alır, kimi (bizim yaptığımız gibi) kendince oturur bir şeyler yazar, kimi resim yapar, kimi beste.. Benim görüşüm insanın yaşayabilmesi için gerekli olan şartları yerine getireceği, maddi güç kazanacağı bir iş yapması ve o işinde tam anlamıyla bilgi sahibi olmasıdır. Ama bu ”Her şeyden biraz bileceğime, bir şeyi çok iyi bilirim daha iyi” anlamına gelmemelidir. Zaten insanın doğası gereği bu mümkün değildir, çünkü bi’ insan ömür boyu aynı şeyin üzerinde yoğunlaşıp kalamaz. Kendini böyle faşist bir şekilde kalıplaştıran, önüne duvarlar çeken ve yeniliğe/yeni şeyler denemeye kapatan insanın ruh sağlığından şüphe ederim. İnsan her alanda aktif olması gereken bir canlıdır. Örneğin hobi ile kendince bir şeyler yapan eleman niye topa tutulur, yerden yere vurulur, eleştirilir hiç anlamam. Facebook’ta 1-2 tane fotoğraf çekip Photographer yazabilir. Bence de hoş değil ama yazsın arkadaş kime ne bundan? Sen söyleyince, kıçını yırtınca ”Ben yanlış bir şey yapıyorum galiba” diye düşünmüyor/düşünmeyecej de bu insanlar. İşin iyice bokunu çıkardılar artık. Öyle ki çevremde de sık sık şahit olduğum bir olay, çevreyi eleştirmekten kendi adına bir şeyler üretememeye başlandı. Bunun altında biraz kıskançlık olduğunu söylesem yanılmış olmam herhalde. Ya da koltuk davası. Henüz dahil olamadığım sinema sektöründen örnek verirsem, yıllarca akademik olarak bunun eğitimini aldıktan sonra sahaya çıktığımda binlerce aynı akademik eğitimi almış rakibim olduğunu biliyorum. Bi’ de bunun üzerine dişçilik ya da muhasebe işi yapan bir kimseyi elinde fotoğraf makinasıyla görürsem; hele ki bir yerde özenip photographer falan diye bir şeyler açtığını.. Elbette sahiplenme ya da şimdi adını bulamadığım garip bir psikolojiyle ”Ulan bir de seninle mi uğraşacağım?!” diye atarlanmaya başlarım. Ta ki ben gerçekten güzel bir şey çıkarana kadar.. Ben güzel bir iş yaptıktan sonra o adamların hobileri zaten benim gözüme batmaz. Niye batsın lan herkes işinde gücünde zaten. Bu kadar tahammülsüzleştiğimize bazen gerçekten inanamıyorum. Doğadan geldik, bunlar hep sonradan edinilen isimler, sıfatlar cartlar curtlar. Bu kadar üzerimize yapıştırmasaydık bence çok iyi de olacaktı çok güzel iyi de olacaktı tağam mı?
